PS kraakt een voet(bal)noot (8)

Op de avond van een verregende eerste juli 2016 geniet ik op het puntje van mijn stoel. De ‘sterren’ op de rode loper - Rode Duivels - nemen het op tegen de Welshmen van nietig Wales, een walk-over. In no time staan de Belgen via een prachtig doelpunt van hun getatoeëerde indiaan op 1-0. Zal Wales instorten? De spelers doen, anders dan onze zuiderburen, aan teamvorming: ‘Come on, lads!’. De boys zetten hun tanden erin, spelen een puik potje voetbal en scoren via het hoofd van hun kapitein de gelijkmaker. Out is de Belgische sterrenploeg, geknakt kaartenhuis. Wales komt op 2-1, loopt op zijn tandvlees zelfs uit naar een verrassende 3-1.

De Belgische coach Wilmots zal bakken over zich heen krijgen. En de zak. Onzin, al vind ik dat de man zich als een malloot in en buiten zijn vak staat op te winden. Enkele dagen geleden voorspel ik de miskleun, waar de Belgen tegenaan zouden lopen. Zij zijn helemaal niet zo goed als voorgespiegeld. Individueel wat aardige voetballers, echter geen veertig miljoen euro waard, zoals in het maffe voetbalwereldje wordt neergeteld. Als team zwak en kwetsbaar, dat mag je niet afschuiven op schorsing of blessures. Een ploeg staat er of staat er niet, neem Duitsland, IJsland, Wales. België loopt over van verbeelding, gekoppeld aan onvoldoende zelfkritiek. Dat straft zichzelf altijd af. De rode loper lag uit, er worden rode zakdoekjes van gemaakt. Uithuilen en opnieuw beginnen.

Wales met geweldenaar Bale heeft een team van goede spelers die een onverzettelijke eenheid vormen. Een feest voor dat kleine deel van het onverenigd Verenigd Koninkrijk dat bij de laatste vier zit. ‘Big Brothers’ van coach Hodgson - inmiddels opgestapt - met zwakke plek Wayne Rooney zitten thuis of liggen aan het strand met hele halve liters. Bale c.s. gaan tegen die andere grote ster uit Portugal strijden. Normaliter heeft het mij welgevallige landje met vriendelijke bevolking en Benfica als aansprekende topclub geen moeite met voetbaldwerg Wales. In deze huidige stand van zaken ben ik evenwel niet erg zeker. Wales heeft een gerede kans als de ploeg zijn vechtlust weet te behouden. Maar eigenlijk houd ik het op de Portugezen, die na het drama tegen Griekenland in 2004 (in eigen land EK-finale met 1-0 verloren) nog wat moeten repareren.

Vanavond Italië tegen Duitsland op het menu, een duel waarvan ik niet met volle overtuiging durf te zeggen wie er wint. Normaliter is het degelijk Duitsland, maar de Azzurri zijn niet te onderschatten. Het wordt 1-0 of 0-1. 

Hoe jammer ook en hoezeer ik het IJsland gun, de Scandinavische eilandbewoners zijn zondag tegen thuisland Frankrijk niet opgewassen. 

Resteert de spanning van Wales tegen Portugal en Frankrijk tegen óf Italië óf Duitsland.

Opnieuw zeg ik: wat zou het voor het kapitalistische voetbal verfrissend zijn als zich een finale Wales tegen IJsland aandient. Dat zou een echt Grieks drama voor alle andere Europese voetbalgrootmachten zijn. 

Die theorie … laat mij naar de zevende hemel zweven.