Nondedju de Montaigut (1)

Koning, keizer, kannibaal, fietsen kunnen ze allemaal. Ik ben geen koning, geen kunstenaar, pelgrim noch profeet. Op mijn veertiende rijd ik op mijn herenfiets met handremmen van ’t Gooi naar Mokum. Fietsbel links op het stuur, Sturmey Archer rechts, drie versnellingen. Wil ik schakelen, moet ik de pedalen stilhouden, of even terugtrappen. Op een zondag trap ik stoer van Hilversum naar Amsterdam, ruim dertig kilometer. Tot mijn tiende woonde ik in hoofdstedelijk Zuid. Vlakbij het Concertgebouw weet ik een vriendinnetje van de lagere school te wonen. We spelen Monopoly, drinken een kopje thee met koekje erbij. Op tijd herinnert haar moeder mij aan de terugrit. Een dertigtal kilometers tegengesteld, nu vlammend voor de wind, de schakelaar omhoog op het zwaarste verzet. Maximale snelheid, in een uur en een kwartier ben ik thuis.

Wielrenner werd ik nooit, voetballen was mij te lief. Nu ik vijf keer de leeftijd van toen heb bereikt, ben ik wel fietsliefhebber. Lange afstanden als heerlijke ontspanning, dieselend langs kust of door vlak polderland. Op mijn beide tweewielers - rappe citybike en een toerfiets - beleef ik het ultieme vrijheidsgevoel, dat me langs oude en nieuwe wegen leidt. Op zoek naar uitdagingen, niet meer naar vriendinnetjes, of toch?

Mijn voorjaarsplan is om op twee wielen zuidwaarts te koersen over een zo ruraal mogelijk parcours, bij voorkeur zonder auto’s. Steile hellingen en mogelijke omwegen, eventueel vol pelgrimssporen, zullen mij niet kunnen dwarsbomen. Op eigen wijze wil ik in eigen tempo met eigen zintuigen ontdekken wat zich onderweg voordoet. Hoeveel kilometers per dag? Waar eet ik, waar slaap ik? Hoeveel stops moet ik inlassen? Lekke banden? Gebroken ketting, geknapte spaken? Knap ik zelf?

Antwoorden blijf ik op voorhand schuldig, het moet me lukken. Als 70-plusser wil ik niet jakkeren of jagen. Bestemming ‘Les Gicons’ in de Auvergne daagt me uit, op zo’n negenhonderd kilometer van Noord-Holland. Hier verblijven Erna’s oude schoolvriendin en haar man met hun trouwe viervoeter. Nondedju, zal ik de rit naar Montaigut in een dag of tien volbrengen? Houd ik voldoende adem voor de terugweg over? Profetisch denk ik van wel, pelgrimatisch moet ik het nog maar bewijzen. Dus toch een pelgrim? In ieder geval geen Eddie Merckx, kannibalisme is mij vreemd. Van kilometers vreten krijg ik echter geen genoeg. Ongeveer honderd stuks op een dag, rauw zitvlees met zadelpijn. Op mijn travelbike, mijn veertien jaar oude Giant Expeditioner. Dat moet lukken op mijn oude dag. Terugtrappen of trappers stil houden om 21 schakelingen te benutten, is niet meer nodig. Elk voordeel heb z’n nadeel: gewoon dóórtrappen in zich wijzigende ritmes, hoe vermoeiend dat ook is.

Mijn route naar het zuiden is langgerekt. In Nederlands oudste stad Maastricht ontmoet ik al de zuidelijke tint. Het is mijn aanloop naar de Ardennen, waar ik mij als ‘klimgeitje’ op verheug. Vrij zeker kom ik eerst in Aken, de belangrijke keizerstad van Karel de Grote, gewild verzamelpunt van pelgrims, die hier ruim duizend jaar geleden al hun lange voettocht naar Santiago de Compostela in het noordwesten van Spanje startten.

(wordt vervolgd)