(6) SAM68/69, over winterse herinneringen

Maandag 22 december 2014

Hoe klein is de wereld

Mijn dagelijkse wandeling leidt regelmatig in de richting van Egmond, waar mooie jeugdherinneringen liggen. Nog voor de grote Abdij in Egmond-Binnen werp ik een steelse blik in het tuincentrum bij ons om de hoek. Ik stap binnen voor een kerstaardigheidje. Bij de mini-kerstboompjes staat een elegante dame met haar rug naar mij toe.

“Vergeet u de mini-piek niet?”, passeer ik. Zij keert zich om, onverwachte herkenning. Geruime tijd geleden boekte zij met haar buurvrouw-op-leeftijd een fietstocht bij me. Ik toerde met een becak (soort riksja) rond door het duinreservaat. Menig liefhebber wilde het duingebied als een ‘maharadja’ in een draagstoel doorkruisen.

“We hebben het vaak over u gehad. Fietst u nog steeds?”, vraagt mijn ‘toevallige’ aanspreekpunt. “Mijn buurvrouw - honderd geworden, helaas net overleden - verhaalde iedere dag over die tocht. Zij had de foto’s altijd bij zich”.

Met lichte spijt betuig ik dat mijn conditionele ‘charitas’ na drie seizoenen is geëindigd.

“Jammer”, zegt ze. “Onlangs logeerde mijn tante van 88 bij ons. Haar man was overleden. Ik had u willen vragen een rit te verzorgen. Het kwam er niet van. Mijn tante zou, op haar oude dag in haar eentje uit Perth overkomend, hebben genoten”.

“Spijtig, ik had het graag gedaan. Helemaal uit Australië, alleen? Groots! Mooie stad, Perth, met z’n Kings Park en Swan River. Kerstmis aan het strand onder een brandende zon”.

“O ja, u reist ook veel, dat herinner ik mij. Zonder riksjaritten heeft u daar natuurlijk meer tijd voor. Verder nog mooie reizen gemaakt?”.

Ik beantwoord haar belangstelling, vertel dat ik kortgeleden op Cuba was. Hoe klein kan de wereld zijn.

“Cuba? Daar las ik net een boek over”.

Ik vraag nieuwsgierig naar de titel.

“Sneeuw in Havanna. De naam van de schrijver ben ik kwijt”.

“Ik las vooral boeken over Fidel en Che. Dat boek van u ken ik niet. Sneeuw in Havanna? Zoveel invloed heeft Obama toch niet?”.

Ze lacht. “Als u het wilt lezen, mag u het hebben. Ik wilde het naar de kringloop brengen”.

“Graag. Ik fiets binnenkort langs om het op te halen. Waar woont u ook alweer?”.

Thuis noteer ik haar adres. Boeken genieten altijd mijn aandacht, zeker als ze herinneringen betreffen. ‘Sneeuw in Havanna’? Winterherinneringen in de Cariben?

Ik google en vind de schrijver. Carlos Eire. Zijn hartstochtelijke jeugdherinneringen uit Cuba, die door de revolutie werden verstoord, gaan over kattenkwaad. Hagedissen een staartje kleiner maken. Voetzoekers afsteken, hoe groter hoe beter. Het maakt niet uit of er bloed aan te pas komt. Met voetzoekers schiet Carlos hagedissen zelfs de ruimte in. Verhalen over een geweldige jeugd in tropisch Cuba, waar Fidel Castro een eind aan maakt. Carlos wijkt in 1961 naar Amerika uit, voor Fidel heeft hij geen goed woord over. Zijn leven in het land van Uncle Sam herinnert hem aan een paradijs dat voorgoed ten onder lijkt te zijn gegaan.

Tropische verrassingen en warme chocolademelk down under. Winterse ontmoetingen roepen zomerse herinneringen op. De wereld is klein.