Met Santiagogangers door de Ardennen (deel 3)

Eenmaal met Jan en Karlien bij de abdij aangekomen, besluiten we eerst honderd meter verderop een kopje koffie te nuttigen. Het pelgrimduo heeft het vaste voornemen aan herbronning te doen en wil deelnemen aan gebed om spiritueel in stilte tot rust te komen. Zij ontdekken met mij bij de entree dat ze de stilte vooralsnog kunnen vergeten. Autobussen zijn gearriveerd en leeggelopen, lange rijen staan voor de kassa om een toegangskaartje te bemachtigen. 

‘… De monniken van Orval onthalen u graag in hun haven van vrede, schoonheid en stilte …’, lees ik over de mogelijkheid tot bezinnen in de abdij. Geef mijn portie over kloostergeschiedenis, kloosterliturgie en het leven in de kloostergemeenschap met elke dag middaggebed en van maandag tot en met vrijdag vespergebed en eucharistieviering maar aan anderen, blijf ik zelfovertuigd. Zelfs de in 1931 opgerichte trappistenbrouwerij - ‘groene’ Orval van het vat - en de sinds 1928 kaasmakende trappistenkaasmakerij - ‘Vieil Or’, oude kaas dus - kunnen deze in de warmte van de dag biersmachtende kaaskop niet overhalen in de rij aan te sluiten.

Jan en Karlien willen blijven overnachten, hetgeen hen niet is gegeven. De abdij blijkt volgeboekt. Ik wil verder trekken op mijn non-e-bike, in mijn eigen tempo. Ik neem dus met een ‘bon voyage’ afscheid van mijn pelgrimerende leeftijdgenoten, benieuwd naar waar zij uiteindelijk onderdak zullen vinden.

Voor ik opstap, sta ik nog even stil bij de getuigenis van monnik Aelred uit de 12e eeuw:

‘Als je bidt, houdt dan de hele wereld in je liefde geborgen’.

Zijn opdracht lijkt mij zwaarder dan wat heuvelen omhoog en omlaag trappelen, maar ik ben dan ook niet religieus of spiritueel, werk vooral met spierkracht. Ik heb geen schijn van kans om, door te bidden, op mysterieuze wijze door dat bidden te worden omgevormd. Volgens Aelred maakt bidden het hart wijd en opent het voor een Liefde zonder grenzen. Mijn hart bonkt van de inspanning om de grens tussen België en Frankrijk te kunnen oversteken. Mensen van gebed worden ten diepste ontvankelijk voor alle werkelijkheid, de mijne is meer op aardse doelen gericht. Aelred zegt dat gebedsmensen God met ‘Vader’ kunnen aanspreken en elke andere mens met ‘broeder’ of ‘zuster’. Ik houd het als het even kan gewoon bij voornamen en noem België het land van manneken Pis, Frankrijk betitel ik als ‘Marianne’.

What’s in a name?

Het klooster - bij ons thuis om de hoek is er een op tweehonderd meter afstand - is het huis voor wie naar God zoekt. Aelred benoemt het als dusdanig als een school in liefdadigheid, broederlijkheid en eenvoud. De mijne schuilt in het simpele gebruik van mijn kuitspieren om natuurreservaat ‘De Weiden van Orval’ te doorkruisen. In Liberté, Égalité, Fraternité, kortom met de nodige LEF, waar mogelijk ook een Leffe!