Tavira, topper tussen twee troonjuwelen (deel 4)

De trein terug vertrekt om drie uur, de eerstvolgende om zes minuten over vijf. Dat tijdschema hebben we via onze receptionist. We moeten bij aankomst nog ongeveer een half uurtje van Tavira naar ‘huis’ fietsen. Erna stelt voor om de trein van drie uur te nemen. “Moet haalbaar zijn”, schat ik in. Stevig doorstappend langs haven en busstation komen we precies op tijd op een druk bevolkt station aan. Olhão is een tussenstation dat ik heb vergeten te noemen, een plaats waar vele passagiers uitstappen om hun thuisbasis op te zoeken. Tot onze verrassing stoppen we nu ook in Livramento. We herkennen ‘ons’ wandel- en fietspad dat door Ria Formosa loopt. Wat een prachtig natuurgebied is dat toch. Slechts een enkele mens en meerdere vogels te zien. Dat moet in Monte Gordo, richting Spaanse grens gelegen, faliekant andere natuurkoek zijn.

Onze fietsen staan nog keurig op de plek, waar wij ze op advies van onze hostess Karina opvallend in het zicht hadden gestald. Het cijferslot ontrafeld koersen we naar de Lidl, die eveneens op zijn plaats is gebleven. Eten en drinken vormen de kern van onze inkopen. Een amicale Portugees vóór ons in de rij bij de kassa wijst op de zak chips in ons mandje. Hij toont zijn eigen snackkeuze en maakt duidelijk dat die veel lekkerder en stukken voordeliger is. Wij kijken elkaar aan, wat zullen we doen. De joviale klant blijft aandringen. Oké, laten we zijn goede raad opvolgen. Erna gaat op zoektocht, slaagt erin de geadviseerde chips te vinden en komt tijdig voor onze kassabeurt terug. Straks wacht na het fietstochtje een glaasje wijn. Schaaltje chips erbij en we zijn weer een voldaan dagje verder in ons kortstondige Portugese avontuur aan de Algarve.

Een van onze verblijfsdagen valt op zaterdag. Sábado is een speciale dag voor toeristen ín en inwoners ván Tavira. Normaliter is er elke dag een live-voorstelling met fadomuziek in het zaaltje van ‘Fado com História’ naast de kerk. Wie passie voor de fado aan de dag legt, gaat op zaterdagmiddag. Je moet het maar weten, wij zijn ervan op de hoogte. De middagvoorstelling is niet in het lokaal, maar tegen betaling van acht euro per persoon betreden we de prachtige kerk ‘Igreja da Misericórdia’, waar plaats is gemaakt voor tweehonderd liefhebbers.

In het zomerseizoen is een volle bezetting geen probleem, aldus de dame die de kaarten verkoopt. Vlak voor de jaarwisseling, in de winter, verwacht zij zo’n twintig belangstellenden. Wij hadden aan een ruimere interesse dan dat laatste aantal gedacht, de terrasjes zagen er immers behoorlijk vol uit. Onder levensgenieters met grijze krullen vermoeden wij ook menig culturele muziekliefhebber. Derhalve melden wij ons ruim op tijd bij de kassa en kopen meteen enthousiast een cd van optredende zangeres Sara.

Om niets van deze lieftallige dame en haar twee begeleiders op de gitaar te missen, zetten we ons bij binnenkomst in pole position, op de voorste rij dus. Het ontlokt een na ons komende Tukker de vraag: “Gaan jullie altijd meteen vooraan zitten?”.

(wordt vervolgd)