Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 4)

Twintig jaar geleden heette Châlons-en-Champagne nog Châlons-sur-Marne. De Marne stroomt nog steeds, bovendien loopt door Châlons een kanaal. Nadat ik de kerk met de twee torens op de kiek heb gezet, stop ik bij een sluis, waar ik aan een langsvarende schuit de Nederlandse driekleur zie wapperen. Boeiende bezigheid, dat schutten van een boot in de kleine ruimte. Alsof je een fiets met de lift van een lager gelegen perron naar een hoger stationsgedeelte hijst. Op die manier vervolgt een boot zijn weg via de sluiswacht naar de hoger gelegen waterloop. Die klus is ook voor bootlieden op hun route door het Franse land niet eenmalig …

Op de bootspiegel lees ik ‘Weesp’. De twee opvarenden zijn hard aan het werk, het is een Hollands echtpaar. Hij duwt de achterzijde af om een botsing met de wallenkant te voorkomen, zij staat op de voorplecht, met de kabel in haar handen om aan te leggen. De hond, volgens mij een border collie, al heb ik er geen verstand van, bekijkt het tafereel goedkeurend. Het dier houdt mij, belangstellend toeschouwer, nauwlettend in de gaten. De havenmeester werpt zijn centenbakje uit, of zou het een euro-bakje zijn.

“Lukt het een beetje?”, vraag ik aan in de weer zijnde moeder-de-vrouw.

Ze glimlacht. “Jawel, hoor, ’t is even opletten, hè”.

“Maken jullie een lange tocht?”, wil ik weten.

“We varen al een jaar door Frankrijk. Ons huis in Nederland hebben we verkocht. Hier wonen we op onze boot, die van alle gemakken is voorzien. Ik heb zelfs een afwasmachine aan boord”.

Zo kan door Frankrijk trekken dus ook. Ik probeer mij voor te stellen hoe dat leven eruit ziet, maar geef toch de voorkeur aan vaste grond onder mijn voor- en achterwiel. Ik neem de tijd om de schutactiviteiten te bewonderen, terwijl het water tussen de zich openende sluisdeuren binnenstroomt. Het is daadwerkelijk anders dan op de fiets, maar het heeft toch ook wel wat. Ik bedenk dat als geboren Waterman - m’n sterrenbeeld -, maar beslist niet in bezit van ‘zeebenen’. 

Wanneer ik ‘Weesp’ zijn vaartocht zie voortzetten, staar ik het schip nog even na en trek  vervolgens weer mijn eigen spoor. Over het fietspad, naar het station. Dat klinkt anders dan voordien van ‘kerk naar keuken’, zoals ik in een voorgaande etappe volbracht. Voor alle duidelijkheid: die rit liep, over de rivier Semois, van Léglise naar Lacuisine! 

Overigens bedroeg de dagafstand van Dun-sur-Meuse naar Châlons-en-Champagne honderd kilometer. ’s Morgens vertrok ik wat later om de zon af te wachten, die zich na de regen zonder twijfel weer zou laten zien. Het onberekenbare weer van dit moment maakt de neiging bij me los om de trein te nemen, in plaats van - armoedig - door het vlakke Noord-Franse land te soleren. Er ligt immers nog afstand genoeg voor mijn boeg.

Zo gezegd, zo gedaan: treinkaartje van Châlons-en-Champagne (vertrek 13.43 u.) naar Dijon-Ville (aankomst 16.33 u.), gevolgd door ticket van Dijon-Ville (vertrek 17.06 u.) naar Nevers (aankomst 19.29 u.). Kdeng-kdeng-kdeng … naambordjes vliegen voorbij.

… Châlons-en Champagne, Vitry-le-François, St. Dizier, Joinville (Haute-Marne), Chaumont, Langres, Culmont-Chalindsaydrese, Is-sur-Tille, Dijon-Ville … half uurtje (sjouw)pauze … Dijon-Ville, Beaune, Montchamin, Le Creusot, Etang, Luzy (Nievre), Cerc-La-Tour-Decize, Imphy, Nevers …

De totale treinreis van vijf uur en 46 minuten is niet ideaal om aan te komen. Ik wil ook een slaapplaatsje vinden én een hapje eten. Een ongetwijfeld verrassende fietstocht - zo’n 140 kilometer - gaat met de treinomweg aan mijn neus voorbij. Troyes, Auxerre en Vézelay, ik zal ze missen.

Als kiespijn? Je ne sais pas.