Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 9)

Hoe gezellig ik de wachttijd bij mijn Portugese vriend in zijn ‘New York’-bar doorbracht, blijkt uit de beelden van daar passerende voorbijgangers die ik soms fotografisch vastleg en die nog steeds op mijn netvlies staan ingebrand. Gedachten aan die bijzondere types zijn plotseling verdwenen, want ik moet me concentreren om in Lyon op het juiste station uit te stappen. Lyon heeft er namelijk zes: Lyon Perrache, Lyon-Vaise, Saint-Paul, Jean Macé, Gorge de Loup en Lyon-Part-Dieu. Ooit was er nog een, Lyon Croix-Rousse, maar dat is gesloten. Ik zit niet in een TGV, anders zou ik ook nog moeten opletten om het zevende station - buiten de stad bij vliegveld Lyon-Saint Exupéry gelegen - met de toepasselijke naam Lyon-Saint-Exupéry TGV in het oog te krijgen.

Hoeveel NS-stations heeft Amsterdam eigenlijk, vraag ik mij af. Als verwoed treinreiziger (ha ha) maak ik een opsomming. Zonder Duiven- en Holendrecht mee te tellen, kom ik tot acht. Niet alleen wat het aantal ‘dug-outs’ langs het spoor betreft, ook op hard voetbalgras is mijn geboorteplaats in staat om de Franse metropool Lyon, derde stad van Frankrijk na Parijs en Marseille, met een half miljoen inwoners, zelfs vier miljoen als je de agglomeratie meerekent, te verslaan. In ieder geval dit jaar, liefst met duidelijke cijfers in de thuiswedstrijd (4-1). De uitwedstrijd laat ik - met samengeknepen blanke billen - aan mij voorbijgaan. ‘Narrow escape’ in goed Frans, 3-1, net aan dus … 

Ik probeer Lyon-Part-Dieu tijdig te ontwaren, het station op kilometerpunt 5.010 van de spoorlijn Lyon-Perrache-Genève, waar ik moet overstappen. Part-Dieu, nondeju, op dat deel moet ik uitstijgen … op het station dat op 13 juni 1983 de plaats van station Lyon-Brotteaux heeft ingenomen. Ik maak er geen broddelwerk van, al moet ik haasten. Ik moet namelijk uitvissen op welk perron (‘voie') ik moet zijn en in welk rijtuig ik mag instappen. Geen Frans mens dat je kan of wil helpen, al vraag je het vriendelijk - zul je altijd zien - en zowel perron als rijtuig zijn het verst verwijderd van waar ik mij bevind. Ach, op avonturenreis moet je tegen vele stootjes kunnen. Leerproces … geslaagd.

Ook Montpellier wordt bereikt en na een gezapig nachtje verlaat ik deze stad op een ‘natte vinger’. Als je aan de kust woont, weet je waar de zon onder gaat, heb je geen wegenkaart nodig om de koers te bepalen. Van de Franse zuidkust heb ik geen ‘plan’, maar mijn richtinggevoel laat me niet in de steek. Wat ik dan weer wel misloop, zijn de verwijzingen om over een fietsroute de kustlijn te volgen. Ik volg de blauwe autoborden en daarmee de strook asfalt die voor die heilige koeien is bedoeld. Mijn doel wil ik zo snel mogelijk bereiken: camping Tamaris in Frontignan-Plage. Daar hoop ik nicht Ria en aangetrouwde neef Cor te verrassen, nog voor zij hun dagelijkse loopje naar het strand maken om op hun moderne stretchers van zon en zilte nat te genieten.