Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 10)

Het dagelijkse wandelingetje - met ligstoelen - naar het strand van Frontignan is passé. Ik ben al weer een maand thuis, nadat ik een gerieflijke week bij mijn nicht en haar man heb doorgebracht. Nu ik dit neerpen, weet ik dat zij na twee maanden verblijf op hun favoriete camping uitgerekend dit weekeinde op thuisreis zijn. Ongetwijfeld zwart gebronsd en geblakerd als roet, hopelijk zonder panne onderweg, waarmee zij op heenreis en tijdens hun verblijf al overdadig zijn geconfronteerd. Tja, ook een Mercedes Benz op leeftijd kan kuren vertonen, die op de meest onverwachte en vooral meest ongelegen momenten uit hun schuilhoek tevoorschijn komen. 

Mijn week ‘Tamaris’ in familieverband kan niet stuk. Weergaloos weer, comfortabele camping, stil strand, riant rustig, zwoel zeetje, lekker luieren, af en toe stukje afzijdig en terug fietsen. Het enige waar ik als dessert naar verlangde, waren de krachtige golven zoals ik die van de Atlantische Oceaan aan de Franse westkust bij Bordeaux ken. Magistrale zwiepers om in te bodysurfen, waar je geen surfplank bij nodig hebt. Maar je kunt niet alles hebben. Ik had een select slaaphoekje, natje en droogje verzekerd en mijn giant fietsje stond tegen een hoge haag verscholen geparkeerd. Zelfs de meeuwen - daar waren er massa’s van - slaagden er niet in om hun stempel op mijn zadel of stuur te drukken.

Vijfsterrencamping ‘Tamaris’ (van Sandaya) is trouwens aan elke kampeerliefhebber aan te bevelen. Direct aan het zeewater met drie eigen strandtoegangen, waar je onder douches het zand van de voeten kunt spoelen. Het zwembad is met polsbandje toegankelijk. Vakantiegangers kunnen met eigen tent, caravan of camper terecht, ook zijn stacaravans en chalets te huren. Sanitaire voorzieningen zijn en worden uitstekend onderhouden, wasserette, wifi en winkel willigen wensen in. Wie zich actief tussen medemensen wil begeven, kan in het sportieve animatie-programma participeren. Gymnastiek en fitness, toernooien, beach-volley, beach-tennis, zelfs danslessen …

Cor en ik zijn niet van die kuddedieren. Als paar apart voeren wij dagelijks ons eigen trainingsprogramma uit, gebruikmakend van op het terrein aanwezige gegroepeerde toestellen. De kleine supermarkt wordt dagelijks van vers brood en croissants voorzien tot de voorraad op is. Zaak om tijdig te bezoeken, wat ons telkens naar behoefte lukte.

Op bescheiden wijze heb ik gepoogd iets van de regio te ontdekken. De jachthaven van Frontignan is redelijk dichtbij. Daar kon ik wat over de kade flaneren en enkele fraaie jachten bekijken. Mocht ik het hebben gewenst, had ik een beroemd Muscat-wijntje kunnen proeven met een van oorsprong gecontroleerde naam (AOC). Op mijn solo-fietstocht laat ik dat echter aan mij voorbijgaan. Ik zou ook geen behoefte hebben om het Muscat-festival bij te wonen, dat in de maand juli wordt gehouden. In het hoogseizoen ga ik nooit (meer) op vakantie. Zo mis ik ook het ‘Feest van de zee’, dat hier eveneens in die maand plaatsvindt.

Vermaak in de buurt is er voldoende. Natuurliefhebbers kunnen een tocht maken door het schitterende, dichtbij gelegen bergmassief van ‘La Gardiole’. Op een tiental kilometers ligt Sète, waar tussen de zee en het meer van Thau de oesters van Bouzigues kunnen worden geproefd.  In augustus wordt hier - al sinds de 17e eeuw - een steekspeltoernooi op het water georganiseerd. Als toeschouwer kun je dat langs de kaden van Canal Royal bijwonen. Trouwens ook zo’n maand waarin Erna en ik niet met vakantie gaan.

Ik heb nog wat door het oude centrum (‘centre ancien’) van Frontignan-Ville rondgedoold. Bij het station op zoek naar treinkaartjes voor mijn tocht noordwaarts naar huis, in het dorpshart op zoek naar nog meer boekenleggers voor mijn trouwe blogsupportster, die een verwoed verzamelaarster is. Ticket voor de trein - inclusief fiets - blijkt een stevige beproeving. Hemelvaartsdag en weekeinde zitten in de weg: veel treinende Fransen nemen dan hun fiets mee. Ik kan pas na een royale week richting Avignon en Lyon sporen. Van boekenleggers hebben de ‘boekwinkeltjes’ (bar/tabac) in dit dorpje geen enkel besef. Helaas is zo’n souvenir niet op de kop te tikken. 

De herinnering blijft niettemin …