My Training Program for Cape to Cape

Met nog twee maanden te gaan ontvang ik een ‘Training Program Discussion’, prikkel met het oog op de Cape-to-Cape-race 2019. Vier A4-tjes vol ‘sessions’ met betrekking tot de ‘Heart Rate’, hartslagvergelijkingen in verschillende situaties. De opsteller - het epistel is ondertekend met ‘See you on the start line, cheers, Fenz’ - is mij niet bekend, kent mij evenmin. Ik ben geen wetenschappelijk georiënteerd trainingsbeest, dat zich voluit aan programma’s en metingen houdt. Eerder eentje die zich meer op eigenwijze eigen wijze voorbereidt. Zo stelde ik mij in het verleden ook in op het rennen van halve (21 km) en hele (42 km) marathons. Richten op eigen ervaringen die zelf aangeven wat het lichaam wel en niet aankan, en soms gewoon een dag overslaan om rust te nemen.

Het stelt mij gerust dat de schrijver zijn epistel begint met de zinsnede ‘Training for the Cape to Cape is very similar to training for any endurance type event’. Gniffelend lees ik vervolgens ‘… contrary to popular belief, massively long hours are not needed to be able to do well …’. Dat komt goed uit, want de effecten van een val met mijn MTB zijn nog steeds voelbaar, stonden een serieuze training danig in de weg. In de komende twee maanden hoef ik mij dus geen lange uren in te spannen om toch goed te kunnen presteren. We ‘ll see, het blijft afwachten, zeker omdat het voor mij een nieuwe tak van sport op een spannend parcours is.

‘Life is fast moving nowadays and most of us are time short’, luidt Fenz’ opvatting. Ik ben het eerste volstrekt met hem eens, voortgang van de tijd lijkt steeds sneller te gaan. Als pensionado heb ik daarentegen voldoende vrije tijd om ‘in the saddle’ te oefenen.

Glimlachend lees ik verder: ‘… We have to look at ways in which we can maximise the time we do have to get the best results. This might mean increasing the intensity of the weekday sessions, allowing us to reduce the duration and fitting in a longer ride with mates at the weekend …’. Laat het weekend wat mij betreft nu juist een tijdstip zijn om NIET over mountainbike-paden te rossen. Dan is het immers veel drukker met collegae die door de week aan het werk zijn en dan geen tijd hebben om te crossen.

Ik blader door de diverse trainingssessies met hartslagmeter, die zelfs op youtube zijn te volgen. Dat gaat mij allemaal te ver. Ik heb een bloeddrukmeter, die ik bij tijd en wijle hanteer om mijn bloeddruk en hartslag te peilen. Dat vind ik voldoende, want die cijfers ogen nog altijd redelijk tot goed. Dus houd ik mij vast aan Fenz’ opvatting: ‘The basic structure of every program should be to create a progressive overload on the physiological systems of the body, interspersed with adequate rest to allow for adaptation’.

Één voordeel geniet ik in ieder geval al: oefening in de Engelse taal (overigens zonder Aussie-tongval). 

‘Fenz, hope to see you on the finish line, cheers’.