Trouvaille in Combrailles, gevonden vondst (deel 4)

Over het in het Trouvé-adres vermelde La Crouzille moet mij nog iets aangenaams van het hart. Omdat ik mijn warme maaltijden zelf regel - zoals thuis, da’s logisch, hè -, vraag ik het Zeegers-duo naar een restaurantje in de buurt. Wonder boven wonder blijkt de sleutel op deze vraag ‘La Claie des Champs’ te heten, hotel-restaurant-traiteur-bar op nabije afstand. Alle dagen geopend, behalve ‘le samedi midi’. Omgevingsdeskundige Cas legt mij de kortste, minst zware route uit, die ik simpel, soms in een laag verzet snel weet te verschalken. Ook La Crouzille - mijn doelwit - ligt strategisch verantwoord om veel schoons van de Auvergne bloot te leggen, zeker als je daar de tijd voor zou nemen. De oude stad Montluçon, Vichy met zijn parken en bronnen, de diepe kloven (gorges) van La Sioule, bos van Colettes, wijngaarden van Saint Pourçain, Vulcania, Puy de Dôme en nog veel meer.

Mijn honger voert me rap naar het bescheiden doch illustere établissement van Fabrice en Fabienne Aubertin. Ik lees ergens op een kaart dat ‘Le Polche Vleesch’ une spécialité Ch’tí (!) moge betekenen. Dat doet me denken aan de vermakelijke film ‘Chez les Ch’tí’, of iets dat daar op lijkt. Ik geef daarentegen mijn persoonlijke voorkeur aan de bediening door: forel en frites. Mijn bestelling allitereert aangenaam bij de voornamen van waard en waardin. Ook de superbe rakker Doriane die ik bestel, houdt zich aan mijn literaire letterspel: ‘Bière blonde, brassée en Auvergne'. Het merk bestaat sinds 1951 en wordt met passie op unieke wijze geproduceerd, vertaal ik het etiket. Ik proef verfijnde frisheid met vulkanisch karakter! Beslist iets anders dan Bergens Blonde, biologisch ambachtelijke kaas uit Heiloo, buurdorp van ondergetekende kaaskop uit Limmen. Kaas met eigen karakter, voorzien van milde, zilte smaak door Noord-Hollandse zeewind. De Fransen noemen dat een echte ‘Goût de Terroir’.

Mij bereikt via de allervriendelijkste restaurateurs het bericht dat hun kleine herberg in november 2016 - tegen alle verwachtingen in - een fikse prijs heeft gewonnen in het programma ‘Bienvenue à l’Hôtel’, dat die maand op TF1 is uitgezonden. Het leverde het echtpaar niet alleen drieduizend euro op, ook zijn hun naam en faam daardoor tot over de grenzen van la Combraille verspreid. Toch is het paar nederig gebleven, met beide voeten op de grond. Hun levensfilosofie is ongewijzigd, hun hartelijke humeur bewaard. Wanneer ik Fabienne vertel dat ik op de fiets uit Nederland ben gekomen, speciaal om zo’n overheerlijke forel te verorberen, lacht ze mij vol eerbied toe. 

“Op de fiets, au vélo? Vous êtes courageux, Monsieur! Mais pour être honnête, aussi un peu fou!!”.

Wie zou haar dát nou hebben ingeseind?

Op de fiets verken ik niet alleen Saint-Éloy-les-Mines, ook Pionsat ligt via een mooie route binnen bereik. Mijn achterliggende doelstelling is mede om wat ‘marques de pages’ (boekenleggers) op de kop te tikken. Ik lijk soms verslaafd aan pogingen om deze te veroveren, want het plezier om van heinde en ver aan de hobby van een trouwe blogfan mee te werken is groot. Meestal slaag ik er ook wel in, zo ook nu.

Zowel Saint-Éloy-les-Mines als Pionsat liggen in het Franse departement Puy-de Dôme in de regio Auvergne-Rhône-Alpes. Beide gemeenten maken deel uit van het arrondissement Riom. Telt Saint-Éloy ongeveer vierduizend inwoners, Pionsat is een beduidend kleiner zusje met rond duizend bewoners. Het eerste is uiteraard levendiger dan het tweede dorpje, dat ik tussen de middag binnenfiets. Geen klap te doen, haast geen mens te zien. Om mijn dorst te lessen stap ik ‘Taverne de la Halle’ aan 2 Rue du Château binnen. Achter de bar met tap staat Sylvie Rome, die haar aandacht van een enkele Fransman meteen in mijn richting verlegt. Ik geef haar mijn niet meer geldende visitekaartje van mijn Becak-fietsactiviteiten in Noord-Hollandse duinen. Ze raakt ogenblikkelijk verkocht, prikt mijn afbeelding - Chinese hoed op - aan de muur en voert een vrolijk showtje op.

“Wat wilt u drinken, monsieur de la Hollande?”.