Vijfsterrenverblijf op ‘Les Tamaris’ (deel 2)

Een goeie week onder de zon verblijvend - temperaturen oplopend tot ruim in de dertig graden Celsius - doet vaste rituelen ontstaan. Vroege gang naar het sanitair, in stilte genieten van het vogelorkest (vooral meeuwen) dat boven de inlands aangrenzende zoutlagune (étang) heen en weer scheert, ontbijten met koffie rond acht uur als ook gastvrouw en gastheer uit hun slaapvertrek (in de camper) zijn gestapt, en vervolgens heel even bijkomen en genieten, ook van vertrekkende en nieuw arriverende gasten in allerlei nationaliteiten met allerlei mooie campers, e-bikes en ander modern materiaal en materieel.

Tot Cor’s en mijn vaste gebruik behoort de ochtendgymnastiek op ons grasveldje tussen de beschuttende hagen. Cor ‘Commandeur’ - zo betitel ik Olga’s navolger - heeft mij getriggerd om hier dagelijkse gewoonte van te maken. Dat bevalt mij prima, te meer omdat ik onder de stralende zon van rood tot bruiner en bruiner word, een beetje in de richting van de huidskleur van mijn bijna tachtigjarige gyminstructeur. Na de fysieke inspanning gaan we met ons tweeën - Ria blijft wat lezen en puzzelen - lichtvoetig aan de wandel.

Cor komt hier al jaren en kent vele Nederlandse campinggasten, die de club van Henk Krol’s 50+ ruimschoots zijn ontgroeid - dure campers, dure e-bikes -, die hij op z’n minst even moet begroeten of bevragen of Geert Wilders in de Nederlandse politieke constellatie min of meer nog wat in de melk te brokkelen heeft. Grapje van Cor, zoals er zich steeds het ene na het andere in-de-maling-nemerijtje voordoet, dat we Amsterdamse humor noemen.

Overigens is het geen grapje als Cor mij - ook elke ochtend - instrueert hoe ik de toestellen, die vlakbij de camping-entree naast de kinderspeelplaats staan, moet gebruiken om mijn spierkracht van biceps, triceps, quadriceps en nog meer scepsis te vergroten. De man die zelf de leeftijd der sterken bijna heeft bereikt, doet daadkrachtig mee. In bewondering voor hem ontdek ik zelfs dat hij op het laatste toestel tot meer in staat is dan ik met mijn sportieve inslag tot stand weet te brengen. M’n rug zit mij met hinderlijke pijn in de weg, dat is al jaren het geval. Ik besef dat lange-afstand-fietsen daar niet bevorderlijk voor is, maar ja, je bent jong (jonger dan Cor) en je wilt wat.

Ik laat de diverse Nederlandse echtparen, die Cor inmiddels van haver tot gort kent, even buiten beschouwing. Op dat ene echtpaar na, waarvan wij de man al aan de bar bij de voetbalwedstrijd op tv hebben gesproken. We gaan ook bij hun dagelijks langs om even goedemorgen te wensen. Het is de familie Metselaar, geschreven met een s, uit Limmen (NH) of all places. Meneer en mevrouw van de ‘arme’ tak - Limmen kent ook Metzelaars, ik geloof zelfs Metzelaers - wonen bij mij om de hoek, zonder dat wij elkaar ooit in ons dorp zijn tegengekomen. Hoe klein kan de wereld zijn? Trouwens … arme tak … Het duo geniet ook langdurig van ongetwijfeld goede pensioenomstandigheden. Hun tamelijk nieuwe, fraaie camper valt mij althans op, net als de keurig naast elkaar geparkeerde moderne, nieuwe e-bikes. Het leven is goed, vooral aan de Méditerranée.

Van het goede leven getuigen ook Carol en David uit Wales. Ruime caravan, voortbewogen door een forse, nieuwe Range Rover. Een echtpaar op reis door Spanje en Frankrijk. David poneert vriendelijk zijn vorstelijke Welsh accent, luid en duidelijk doordringend in onze klapperende oortjes. Vriendelijke man en nog vriendelijker, blonde vrouw. Cor en ik zijn onder de indruk, vooral ook door de spontane wijze waarop zij ons nadien op het strand met flinke klapzoenen begroet.

Grappig land, mooi ook. Wales.

(wordt vervolgd)